Αφοπλιστικά ευγενής και γλαφυρός στις απαντήσεις του στη συνάντησή μας, όπως ήταν και την Παρασκευή το βράδυ ενώπιον του κοινού που γέμισε την αίθουσα στο Ιδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης για να τον δει και να τον βομβαρδίσει με ερωτήσεις, ο Φράνσις Φορντ Κόπολα μας μίλησε για το «Τetro», τη νέα του ταινία που έκανε πρεμιέρα στο Φεστιβάλ του Πανοράματος φέρνοντάς τον στην Αθήνα. Καθώς και για την επιστροφή του στους στόχους της νιότης του.
Πηγή:www.ethnos.gr
Εχετε πει ότι το «Τetro» εμπεριέχει αναμνήσεις από την οικογένειά σας...
Το «Τetro» είναι μια φανταστική ιστορία. Κάποιοι από τους χαρακτήρες του είναι αληθινοί - είχα έναν πατέρα που ήταν μουσικός και έναν μεγαλύτερο αδερφό που θαύμαζα παρά πολύ. Και οι δύο με επηρέασαν στο έργο μου, γι αυτό και χρησιμοποίησα κυρίως τα αισθήματά μου απέναντί τους για να δώσω στην ιστορία μου σάρκα και οστά.
Το γεγονός ότι και σε αυτήν την ταινία, όπως και στο «Νεότητα χωρίς νιάτα», δεν χρησιμοποιήσατε για πρωταγωνιστή έναν σταρ σημαίνει ότι έχετε απομακρυνθεί για τα καλά από το Χόλιγουντ;
Το Χόλιγουντ είναι μια περίπλοκη βιομηχανία. Πολύ σπάνια ένας σταρ έρχεται να δουλέψει μαζί σου κάπου μακριά -ίσως για μία εβδομάδα ή τρεις- αλλά σπανίως θα σου αφιερώσει οκτώ ή έξι μήνες. Από τη στιγμή που χρηματοδοτώ εγώ ο ίδιος τις ταινίες μου, οι οποίες δεν είναι εμπορικές παραγωγές (αν κάνουν λεφτά θα είναι ατύχημα), τις γυρίζω με ηθοποιούς που είναι πιο συνεργάσιμοι.
Αρα έχετε κατακτήσει την ελευθερία να κάνετε αυτό που επιθυμείτε περισσότερο.
Οταν ήμουν νέος, ήθελα να γυρίζω τις ταινίες που έγραφα και όντως έκανα μερικές από αυτές, το «Τhe rain people», τη «Συνομιλία», αλλά η ζωή μου άλλαξε δραματικά όταν γύρισα τον «Νονό». Εγινα επιτυχημένος, διαφορετικές ευκαιρίες ανοίχτηκαν μπροστά μου. Μεγαλώνοντας κατάλαβα ότι δεν μπορούσα να κάνω αυτό ακριβώς που ήθελα, να συνεχίσω, δηλαδή, να εξελίσσομαι. Ετσι τώρα έχω γυρίσει στο σημείο απ όπου ξεκίνησα, ενώ στο μεταξύ πέτυχα στις ξενοδοχειακές επιχειρήσεις και στην οινοπαραγωγή.
Γιατί ασχοληθήκατε με την οινοποιία;
Ως Ιταλοαμερικανός έμαθα να απολαμβάνω το κρασί όπως οι Ισπανοί, οι Ελληνες. Οταν ζούσα στο Σαν Φρανσίσκο, πρότεινα στη γυναίκα μου να αγοράσουμε ένα εξοχικό σπίτι για να καλλιεργήσουμε αμπέλια. Παρουσιάστηκε μια μεγάλη ευκαιρία: η δημοπρασία ενός οινοποιείου από το 1880. Ετσι, κάποια στιγμή, το αποκτήσαμε. Στα επόμενα χρόνια, ο πληθυσμός της Αμερικής έγινε ο πρώτος στην κατανάλωση κρασιού στον κόσμο. Οπότε μπόρεσα να πραγματοποιήσω αυτήν τη μεγάλη επιτυχία από μια σύμπτωση.
Τα κινηματογραφικά αριστουργήματά σας, όμως, δεν ήταν απλή σύμπτωση. Νιώθετε ποτέ την ανάγκη να τα υπερβείτε;
Στην εποχή τους δεν ήταν αριστουργήματα, έγιναν μετά. Ειδικά το «Αποκάλυψη τώρα» θεωρήθηκε κάτι τρελό, γεμάτο ψεγάδια. Αν είναι να υπερβείς τις ταινίες που έκανες νεότερος, η αναγνώριση θα έρθει 20 χρόνια αφότου τις έχεις κάνει. Σε 20 χρόνια ίσως να μη ζω πια. Οπότε δεν έχει σημασία. Ο μόνος τρόπος να υπερβείς τις ταινίες σου είναι να τις κάνεις με την ίδια ορμή, χωρίς να σε νοιάζει. Αν σε νοιάζει και θέλεις να πετύχεις, μάλλον θα χάσεις. Ακόμα και αν πετύχεις, δεν θα το ξέρεις παρά μόνο σε βάθος χρόνου.
Τι έχετε στο μυαλό σας για το μέλλον;
Ποτέ δεν ξέρω πότε θα μου έρθει μια καλή ιδέα. Λίγες μέρες πριν, στην Κωνσταντινούπολη, ήπια τόσο πολύ ρακί που είδα έναν εφιάλτη, ήταν σαν ταινία. Μετά χτύπησε το ξυπνητήρι, βρήκα ένα μαγνητοφωνάκι και έκατσα να δω τι σήμαινε το όνειρό μου. Ζω κάνοντας τα πράγματα που μου αρέσουν, δεν έχω μεγάλες φιλοδοξίες.
Πώς βλέπετε το σινεμά σήμερα;
Είναι πολύ αγχωμένο. Αναζητά νέους τρόπους για να προσελκύσει θεατές. Θα εξελιχτεί όμως. Ισως να έχει μια ημερομηνία «ένωσης» με το θέατρο, όπου ο σκηνοθέτης θα είναι κάτι σαν μαέστρος, όπως στην εποχή της όπερας. Η νέα γενιά δεν κοιτά την τέχνη όπως κάναμε εμείς παλιότερα, γι αυτό το σινεμά πρέπει να γίνει μια ζωντανή εμπειρία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου