Δύο χρόνια συμπληρώνονται σήμερα από τη δολοφονία του 15χρονου Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου εκείνη την «μαύρη» νύχτα του Δεκέμβρη του 2008. Παιχνίδι της μοίρας; Ειλικρινά δεν ξέρουμε, αλλά η «επέτειος» για τα «Δεκεμβριανά» του 2008, συμπίπτει με την επίσκεψη Στρος-Καν και Όλι Ρεν, σε μία χώρα που βρίσκεται σε εργασιακή κρίση, σε μία περίοδο που...
προωθείται μια νέα εκπαιδευτική μεταρρύθμιση, και σε ένα λαό που «βράζει» από αγανάκτηση.
Συμπίπτει με μία περίοδο, που δημόσιοι υπάλληλοι διαδηλώνουν, ναυτεργάτες απεργούν και μαθητές και φοιτητές είναι και πάλι στο «πεζοδρόμιο» όχι μόνο για να αντιδράσουν στην εκπαιδευτική μεταρρύθμιση, αλλά για να τιμήσουν τη μνήμη του Αλέξη, του φίλου, του συμμαθητή, του συνανθρώπου.
Ο Αλέξης δεν ήθελε να γίνει ήρωας, ούτε επεδίωξε να αποτελέσει σύμβολο κάποιας εξέγερσης, στα 15 του χρόνια σίγουρα θα προτιμούσε να ζήσει τη ζωή του, όμως δεν πρόλαβε να το κάνει. ∆ύο χρόνια µετά, και η δολοφονία του σηματοδότησε τη δύση μιας εποχής και την ανατολή μιας άλλης. Της εποχής που η νέα γενιά μοιραία σηκώθηκε από τον «καναπέ» της. Ο λόγος; Απλός, το τραγικό αυτό συμβάν ήταν το «ηλεκτροσόκ» που την αφύπνισε, που τροφοδότησε την είσοδο των μαθητών στην πολιτική σκηνή, που έγινε αφορμή να «μιλήσουν» οι πιτσιρικάδες, όλοι αυτοί που κάποιοι από εμάς θεωρούσαν εγκλωβισμένους στο διαδίκτυο και δεν άκουγαν τη φωνή τους. Αυτή η γενιά «κατέβηκε» στο δρόμο, έκανε την παρουσία της αισθητή, έκανε το «θυμό» της σύνθημα και την απόγνωση της διαμαρτυρία, τραγουδώντας τους στίχους του Διονύση Τσακνή «γυρίζω τις πλάτες µου στο µέλλον, στο μέλλον που φτιάχνετε όπως θέλετε».
Ήρθε ίσως η ώρα να «ακούσουμε» τι λένε όλοι αυτοί οι νέοι, ίσως ήρθε η ώρα να «δούμε» την ουσία και όχι τον τρόπο. Η κρίση που μαστίζει την χώρα μας δεν πρέπει να αποτελέσει το όχημα για να «πετάξουμε» μια ολόκληρη γενιά, υποτιμώντας τις ανησυχίες της, για το ζοφερό παρόν που δημιουργήσαμε και το αβέβαιο μέλλον που θα τις παραδώσουμε. Ας ξεφύγουμε από το κλισέ που την χαρακτηρίζει γενιά του Lifestyle, και ας καταλάβουμε πως πρόκειται για μια γενιά που προσπαθεί να βρει τις δικές τις λύσεις σε όλα τα προβλήματα που την απασχολούν και για τα οποία, στις περισσότερες των περιπτώσεων δεν έχει κανένα λόγο.
Αυτό που όλοι μας καλούμαστε να κάνουμε είναι να πείσουμε αυτή τη γενιά ότι η ζωή δεν είναι απλά ένα παιχνίδι, αλλά ένας συνεχής αγώνας. Πρέπει να καταλάβουμε πως όπως όλες οι προγενέστερες έτσι και αυτή προσπαθεί να δημιουργήσει τα δικά της πρότυπα. Πρέπει να βρούμε τα σημεία κοινωνικής ισορροπίας έτσι ώστε να καταφέρουμε να αποτρέψουμε τη βία και να αναδείξουμε τον σεβασμό στην ανθρώπινη ζωή, όχι μόνο ως δείγμα πολιτισμού, αλλά και ως κοινωνικό κεκτημένο. Η νεολαία πάντα αμφισβητούσε και θα συνεχίσει να αμφισβητεί την εξουσία, αυτό το δεδομένο θα πρέπει η εξουσία να αντιλαμβάνεται να συναισθάνεται και να αναλύει αντί να αγνοεί. Γιατί όταν προσπαθείς να δημιουργήσεις συνθήκες ανάκαμψης και παλινόρθωσης μια κοινωνίας, είναι σίγουρο πως όλες οι «φωνές» είναι χρήσιμες.
πηγη newsday.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου