Ο ΑΠΙΘΑΝΟΣ ΚΥΡΙΟΣ ΦΟΞ

 Το θέμα: Ο κύριος Φοξ είναι αυτό ακριβώς που λέει το όνομά του: Αλεπού. Ζει μαζί με την αλεπουδίνα του, την κυρία Φοξ, και τα βλαστάρια τους και ως τόπο κατοικίας έχουν την κουφά­λα ενός δέντρου. Ο κύριος Φοξ έχει ανακαλύψει και μια εκπλη­κτική πηγή ανεύρεσης τροφής: Τρεις ανθρώπινους γείτονες, μεγαλοβιομήχανους παραγωγής τροφίμων, που ο καθένας ει­δικεύεται και σε κάτι διαφορετικό και που ο καθένας έχει και το προσωπικό του κουσούρι.

Ο κύριος Φοξ αποσπά, με πολύ κωμικό τρόπο είναι η αλήθεια, τα τρόφιμα που θέλει, όμως κά­ποια ώρα τον παίρνουν χαμπάρι. Και τότε ο κύριος Φοξ βάζει σε εφαρμογή ένα παμπόνηρο σχέδιο που ανταποκρίνεται περίτρα­να στο μύθο της αλεπούς…

Το φιλμ: Κινούμενο σχέδιο πολύ προχωρημένο. Γενικά η φετι­νή χρονιά ήταν από τις καλύτερες για το είδος, με πολύ ωραία κι ευφάνταστα πράγματα. Ο Απίθανος Κύριος Φοξ, όμως, δεν είναι απλά ένα υπέροχο κινούμενο σχέδιο. Πρόκειται για την καλύτερη ίσως ταινία του Ουές Άντερσον (μαζί με την Οικο­γένεια Τενενμπάουμ) και δίνει και κάποιες απαντήσεις για τον ιδιόρρυθμο αυτό κινηματογραφιστή. Πως στην ουσία κινού­μενα σχέδια έκανε, οι άνθρωποί του ήταν καρικατούρες σου­ρεαλιστικών διαθέσεων και στο είδος του κινούμενου σχεδίου βρήκε την απόλυτη αρμονία του. Αυτά βέβαια είναι και λιγάκι θεωρητικά, για να έχουμε να γράφουμε εκ των υστέρων –πά­ντα!– κάτι κι εμείς οι κριτικοί. Ο άνθρωπος είναι «φεύγα!» και «φεύγα!» είναι κι η ταινία. Από αυτή την άποψη, δεν είμαι σε θέση να ορίσω με βεβαιότητα αν το έργο θα αρέσει στα πιτσι­ρίκια που λατρεύουν το animation. To έργο είναι για να αρέσει περισσότερο στους μεγάλους, αλλά κι από αυτούς πιάνει μόνο τους προχωρημένους... Ήταν υποψήφιο για Όσκαρ στη Μου­σική, που την έχει γράψει ο δικός μας Αλεξάντρ Ντεσπλάτ και έχει κάτι ιδιαίτερο, κι εκεί που μου άρεσε περισσότερο ήταν στο μοτίβο που θυμίζει σπαγκέτι, καθώς και για την κατηγορία του Κινούμενου Σχεδίου. 

Πηγή:www.yupi.gr